جین کافمن ، هنرمندی که کار زنان را جشن گرفت ، در 83 سالگی درگذشت

کافمن در 2 ژوئن در خانه خود در آندس ، نیویورک درگذشت. او 83 ساله بود. مرگ وی توسط ابی رابینسون ، یکی از دوستانش تأیید شد.

در سال 1966 با داگ اولسون ، نقاش انتزاعی ازدواج کرد. این ازدواج در اوایل دهه 1970 با طلاق پایان یافت. هیچ یک از اعضای نزدیک خانواده زنده نمی مانند.

نویسنده: پنه لوپه گرین

جین کافمن در اوایل دهه 1970 نقاشی های مینیمالیستی می کشید و بر روی بوم های بزرگ رنگ خودرو می پاشید. مطمئناً رنگ درخشنده بود ، بنابراین بوم ها می درخشیدند - انتزاع غنایی این بود که یک منتقد هنر خود و دیگران را که کارهای مشابه انجام می دهند توصیف کرد - اما آنها بر لحظه مینیمالیستی تقلیل دهنده خود قاطع بودند. هیلتون کرامر از نیویورک تایمز تأیید کرد و به کافمن در نقد عمدتاً ناسازگارانه دوسالانه ویتنی در سال 1973 به عنوان یک انتزاعگر جدید اشاره کرد.

سپس کافمن چرخشی تند انجام داد.

او شروع به دوخت و چسباندن کار خود کرد ، از مواد تزئینی مانند مهره های چاقو ، نخ فلزی و پر استفاده کرد و از مهارت های گلدوزی و خیاطی که توسط مادربزرگ روسی اش آموزش داده بود استفاده کرد. در اواخر دهه ، او ابتدا پرده ها و دیوارپوش های درخشان و سپس لحاف پیچیده ای بر اساس الگوهای سنتی آمریکایی می ساخت.

تصاویر بوته ها و بوته های منظره

در تجلیل از کارهای خیاطی و کاردستی زنان ، او یک عمل رادیکال را انجام می داد و بینی خود را بر جنبش غالب هنری آن دوران نشان می داد.

کافمن در 2 ژوئن در خانه خود در آندس ، نیویورک درگذشت. او 83 ساله بود. مرگ وی توسط ابی رابینسون ، یکی از دوستانش تأیید شد.

کافمن تنها در تمرکز روی تزئینات تنها نبود. هنرمندانی مانند جویس کوزلوف و میریام شاپیرو نیز مانند او از الگوها و نقوش موجود در موزاییک های شمال آفریقا ، پارچه های ایرانی و کیمونوهای ژاپنی و همچنین صنایع دستی داخلی مانند لحاف دوزی و گلدوزی الهام گرفتند. این هنر فمینیستی بود ، اگرچه همه تمرین کنندگان آن زن نبودند. (یکی از برجسته ترین آنها ، تونی رابین ، مرد است.)

این جنبش به عنوان الگو و دکوراسیون شناخته شد. کافمن اولین نمایش گروهی خود را در سال 1976 در گالری الساندرا در خیابان بروم در منهتن پایین تنظیم کرد و آن را ده رویکرد تزئینی نامید (10 هنرمند وجود داشت). برای نمایشگاه ، او نقاشی های کوچکی را که به صورت جفت آویزان کرده بود ، با نوارهای متراکم با مهره های جوشان درخشان ، کمک کرد.

کافمن در بیانیه هنرمند خود نوشت نقاشی ها کوچک هستند زیرا دیوار نیستند ، بلکه برای دیوارها هستند.

گالری های دیگر ، مانند هالی سلیمان در نیویورک ، شروع به نمایش الگو و آثار هنرمندان دکوراسیون کردند و قبل از اینکه در اواسط دهه 1980 مورد توجه قرار نگیرند ، در اروپا شروع به کار کردند. چند دهه بعد ، متصدیان هنرمندان مانند کافمن را در مجموعه ای از گذشته نگرها جمع آوری کردند ، که از سال 2008 در موزه رودخانه هادسون در یونکرز ، نیویورک آغاز شد.

هلند کوتر در نقد و بررسی آن نمایش در تایمز نوشت: این بد بو ، خنده دار ، آشفته ، منحرف ، وسواسی ، آشفته ، تجمعی ، بی دست و پا ، خواب آور است. او نوشت که جنبش الگو و دکوراسیون آخرین جنبش هنری واقعی قرن بیستم بود ، آن قدر وزن داشت که برای مدتی دیوار بزرگ مینیمالیستی غربی را فرو ریخت و بقیه جهان را به داخل آورد.

کافمن در 26 مه 1938 در نیویورک متولد شد. پدرش ، هربرت کافمن ، مدیر تبلیغات در شرکت خود بود. مادرش ، رزلین ، خانه دار بود. او در سال 1960 لیسانس علوم هنری از دانشگاه نیویورک و کارشناسی ارشد هنرهای زیبا را از کالج هانتر دریافت کرد. او در کالج برد در آناندل هادسون ، نیویورک ، در سال 1972 ، یکی از اولین استادان زن آن ، تدریس کرد. الیزابت هس ، نویسنده هنر ، فارغ التحصیل از بارد ، می گوید: 'او به دانش آموزان دختر خود معروف بود که می گفت:' همه شما باهوش هستید و همه شما در Met متوقف خواهید شد. '

از سال 1983 تا 1991 ، کافمن مربی کمکی در اتحادیه کوپر در نیویورک بود. آثار او در مجموعه های دائمی موزه ویتنی ، موزه هنرهای مدرن و موسسه اسمیتسونین قرار دارد. او در سال 1974 همکار گوگنهایم بود و در سال 1989 کمک مالی از بنیاد ملی هنرها دریافت کرد. حلق آویز کریستال او ، مجسمه ای پر زرق و برق که شبیه بارش شهابی است ، در ساختمان فدرال توماس پی اونیل در بوستون قرار دارد.

در سال 1966 با داگ اولسون ، نقاش انتزاعی ازدواج کرد. این ازدواج در اوایل دهه 1970 با طلاق پایان یافت.

هیچ یک از اعضای نزدیک خانواده زنده نمی مانند.

در حالی که کافمن در کار خود بسیار جدی بود ، او همچنین یک شوخی گر بود که به فعالیت سیاسی اختصاص داده بود. برای چندین دهه ، یک پوستر آلت تناسلی صورتی که او ایجاد کرده بود در راهپیمایی های مربوط به حقوق سقط جنین و سایر مسائل زنان نشان داده می شد. آخرین حضور آن در مارس زنان در شهر نیویورک در ژانویه 2017 بود.

او یکی از اعضای چریک های چریکی بود ، فعالان عرصه هنر ، همه زنان ، که به کاستی هنرمندان زن و اقلیت در گالری ها و موزه ها اعتراض کردند و ساختمانهای منهتن را در شب کوبیدند و پوسترهای ناخواسته ای مانند کد دختران چریکی اخلاق برای موزه های هنر ، که اعلام کرد ، شما باید مراسم تشییع جنازه های باشکوهی را برای زنان و هنرمندان رنگین که قرار است پس از مرگشان در معرض دید آنها قرار دهید ، و حقوق سرپرستی را آنقدر پایین نگه دارید که متصدیان باید به طور مستقل ثروتمند باشند یا مایل به مشارکت در تجارت داخلی باشند. به

عضویت فقط با دعوت بود و نام اکثر اعضا مخفی بود (آنها در مکان های عمومی از ماسک گوریل استفاده می کردند). بسیاری از دختران چریک از نام هنرمندان زن مرده مانند Käthe Kollwitz و Frida Kahlo استفاده می کردند. اما کافمن چنین نکرد.

دختر چریکی که خود را فریدا کالو می نامد ، جین حس شوخ طبعی شیطانی ، توانایی در مرکز یک موضوع و شجاعت و اصول مقابله با قدرت ها را داشت. ما هرگز او را فراموش نخواهیم کرد. امیدواریم از جین نیز به عنوان یک هنرمند فوق العاده یاد شود که خستگی ناپذیر برای شکستن قراردادهای 'هنر در برابر هنرهای زیبا' تلاش کرد و بعدها کارهای دستی دقیق خود را با محتوای گزنده سیاسی ترکیب کرد.

هس گفت که کارهای بعدی کافمن به اندازه کارهای تزئینی او سیاسی بوده و به اختلافات مذهبی و اجتماعی پرداخته است. اما او نتوانست گالری را پیدا کند که آن را نشان دهد. یک قطعه گلدوزی شده از سال 2010 ، با نخ فلزی روی مخمل برش ، Abstinence باعث می شود کلیسا رشد کند.

هس گفت ، او هنرمندی بود که زیر رادار شناور بود. اگرچه او اولین نمایش الگو و دکوراسیون را سرپرستی کرده بود ، مورد تایید قرار نگرفت. کار او ناشی از علاقه او به کار زنان بود ، اما من فکر می کنم وحی واقعی برای من در مورد کار جین ، مجلل بودن و زیبایی آن بود.

در اواخر سال 2019 ، یک دیدگاه گذشته به نام With Pleasure: Pattern and Decoration in American Art 1972 تا 1985 در موزه هنرهای معاصر لس آنجلس افتتاح شد (اکنون تا 28 نوامبر در بارد است). آنا کاتز ، سرپرست نمایش ، لحاف مخمل چند رنگی از کافمن را برای نمایشگاه انتخاب کرد. کافمن با الهام از الگوهای سنتی لحاف دیوانه ، بیش از 100 بخیه سنتی ، که برخی از آنها به قرن شانزدهم برمی گردد ، در این قطعه استفاده کرده بود ، که در سال 1985 تمام شد.

کاتز گفت که لحاف بزرگترین اثر کافمن بود ، تصدیق جایگاه زنان در تاریخ هنر که به عنوان راه حلی برای به حاشیه راندن زنان است. وی خاطرنشان کرد که لحاف زدن این است که چگونه زنان قرن ها هنر - اغلب به صورت جمعی و ناشناس - هنر می کردند. به گفته او ، برای قرن ها ، لحاف یک شکل بسیار پیشرفته از هنر انتزاعی بود که پیش از به اصطلاح اختراع انتزاع در نقاشی بود.

کاتز افزود که ساختن هنرهای تزئینی برای جین یک خطر محسوب می شد. اصطلاح تزئینی یک قاتل حرفه ای بود. هنوز هم هست. فکر می کنم نگرش او در آن زمان این بود که این جسورانه ترین کاری نبود که می توانست انجام دهد. ضروری ترین بود

این مقاله در ابتدا در نیویورک تایمز منتشر شد.