قرص مالاریا با اثر طولانی مدت یک قدم نزدیک تر
محققان از این روش برای ارائه دارویی به نام ایورمکتین استفاده کرده اند که به اعتقاد آنها می تواند به تلاش های حذف مالاریا کمک کند.
محققان گفته اند که این رویکرد می تواند برای بسیاری از بیماری های دیگر مانند آلزایمر یا اختلالات سلامت روان قابل استفاده باشد. (منبع: Thinkstock Images) دانشمندان یک کپسول دارویی جدید ساختهاند که تا دو هفته پس از بلعیدن در معده باقی میماند و به تدریج بار خود را آزاد میکند و راه را برای یک قرص طولانی اثر هموار میکند که ممکن است به طور موثر مالاریا و بسیاری از بیماریهای دیگر را درمان کند.
این نوع تحویل دارو میتواند جایگزین رژیمهای نامناسبی شود که به دوزهای مکرر نیاز دارند، که به غلبه بر یکی از موانع اصلی درمان و از بین بردن بالقوه بیماریهایی مانند مالاریا کمک میکند. محققان مؤسسه فناوری ماساچوست (MIT) و بیمارستان بریگام و زنان در ایالات متحده از این روش برای ارائه دارویی به نام ایورمکتین استفاده کردند که معتقدند می تواند به تلاش های حذف مالاریا کمک کند.
همچنین بخوانید | بنیاد گیتس هدف خود را برای ریشه کنی مالاریا تا سال 2040 تعیین کرده است رابرت لنگر، پروفسور MIT گفت: با این حال، این رویکرد می تواند برای بسیاری از بیماری های دیگر قابل استفاده باشد. او گفت که این واقعاً درها را به روی سیستمهای دهانی بسیار طولانی باز میکند که میتواند بر انواع بیماریها مانند آلزایمر یا اختلالات سلامت روان تأثیر بگذارد. داروهایی که به صورت خوراکی مصرف می شوند معمولاً برای مدت محدودی اثر می گذارند زیرا به سرعت از بدن عبور می کنند و در معرض محیط های خشن در معده و روده قرار می گیرند. آزمایشگاه لانگر چندین سال است که برای غلبه بر این چالش، با تمرکز اولیه روی مالاریا و ایورمکتین، که هر پشه ای را که فردی را که دارو مصرف می کند نیش بزند، می کشد، کار کرده است. این می تواند تا حد زیادی انتقال مالاریا و سایر بیماری های منتقله از طریق پشه را کاهش دهد. این تیم پیشبینی میکند که تحویل طولانیمدت ایورمکتین میتواند به کمپینهای حذف مالاریا مبتنی بر تجویز انبوه دارو کمک کند - درمان کل جمعیت، چه آلوده یا غیر آلوده، در منطقهای که یک بیماری شایع است.
چه چیز دیگری خبرساز است به گفته محققان، در این سناریو، ایورمکتین با داروی ضد مالاریا آرتمیزینین جفت می شود. این تیم ساختاری ستارهدار با شش بازو طراحی کردند که میتوان آن را به سمت داخل تا کرد و در یک کپسول صاف محصور کرد. مولکول های دارو در بازوها قرار می گیرند که از پلیمری سفت و سخت به نام پلی کاپرولاکتون ساخته شده اند. هر بازو توسط یک اتصال دهنده به یک هسته لاستیکی مانند متصل می شود که برای در نهایت شکستگی طراحی شده است. پس از بلعیده شدن کپسول، اسید موجود در معده لایه بیرونی کپسول را حل می کند و به شش بازو اجازه می دهد تا باز شوند. هنگامی که ستاره منبسط میشود، به اندازهای بزرگ است که در معده بماند و در برابر نیروهایی که معمولاً یک جسم را به سمت پایینتر دستگاه گوارش هل میدهند، مقاومت کند. با این حال، آنقدر بزرگ نیست که باعث انسداد مضر دستگاه گوارش شود. در آزمایشهایی که روی خوکها انجام شد، محققان تأیید کردند که این دارو به تدریج طی دو هفته آزاد میشود. پیوند دهنده هایی که بازوها را به هسته متصل می کنند سپس حل می شوند و به بازوها اجازه می دهند که جدا شوند. قطعات به اندازه کافی کوچک هستند که می توانند به طور بی ضرر از دستگاه گوارش عبور کنند. این پلتفرمی است که می توانید هر دارویی را در آن بگنجانید. این را می توان با هر دارویی که نیاز به دوز مکرر دارد استفاده کرد. موسی جعفری، فوق دکترای MIT، گفت: ما میتوانیم آن دوز را با یک تجویز جایگزین کنیم. این تحقیق در مجله Science Translational Medicine منتشر شده است.
مقاله فوق فقط برای اهداف اطلاعاتی است و قرار نیست جایگزینی برای توصیه های پزشکی حرفه ای باشد. برای هر گونه سوالی که ممکن است در مورد سلامتی یا وضعیت پزشکی خود داشته باشید، همیشه از پزشک خود یا سایر متخصصان بهداشتی واجد شرایط راهنمایی بخواهید.