دانشمندان خواستار انجام آزمایشات بیشتر برای اطمینان از این هستند که اسپرم مصنوعی ایجاد شده توسط برخی از محققان انگلیسی مشابه نمونه طبیعی آنها است و می گویند اثبات بیشتر آنها را می تواند به ابزاری ارزشمند برای درک ناباروری مردان تبدیل کند.
کریم نایرنیا و همکارانش در دانشگاه نیوکاسل به تازگی سلول های بنیادی جنینی مردانه (ESCs) را با طیف وسیعی از مواد درمان کردند که آنها را ابتدا به سلول های بنیادی ژرم ژل و در نهایت به سلول های بنیادی اسپرماتوگونیا تبدیل کرد.
سلولهای بنیادی اسپرماتوگونی به این ترتیب ایجاد شده و سپس تقسیم شدند تا اسپرماتوسیتهای هاپلوئید را تنها با 23 کروموزوم تولید کنند و سپس به اسپرم بالغ شوند.
اکنون دیگر دانشمندان به دنبال شواهد بیشتری هستند.
مجله نیو ساینتیست به نقل از رابین لاول-بادج ، که در موسسه ملی تحقیقات پزشکی بریتانیا در لندن تحصیل می کند ، گفت که اگرچه آنها متوجه شده اند که برخی از سلول های اسپرم دم دارند و می توانند شنا کنند ، اما این عادی نیست.
گروه هفت توله موش گروه نایرنیا که در سال 2006 تولید شدند ، پس از ترکیب تخمک های معمولی با اسپرم موش ایجاد شده در آزمایشگاه ، در مدت پنج ماه مردند زیرا کلاهک های شیمیایی به نام گروه متیل ژن های حیاتی را در اسپرم مسدود کرده بودند.
او در حال حاضر آزمایش های بیشتری را انجام می دهد تا مشخص شود آیا همان اتفاق در مورد اسپرم انسان نیز رخ می دهد یا خیر.
محقق این مشکل را در موش ها با قرار دادن سلول های اسپرماتوگونیال در بیضه های موش قبل از بلوغ حل کرده است.
او می گوید که اسپرم ها دارای شکل طبیعی و الگوهای متیلاسیون طبیعی هستند.
او همچنین ادعا می کند که بیضه های مصنوعی را برای انجام همین کار برای انسان توسعه داده است.
احتمال دورتر ، ایجاد اسپرم از سلول های زن است که به زوجین لزبین اجازه می دهد بچه دار شوند.
نایرنیا سلول های بنیادی اسپرماتوگونیال را از ESC های زن تولید کرد ، اما آنها فاقد ژن های مورد نیاز برای بلوغ بودند.
مقاله ای که این زمینه را روشن می کند در مجله Stem Cells and Development منتشر شده است.